W sobotni wieczór stojąc przy kasie jednego z tumskich lokali byłem świadkiem dziwnego zdarzenia. Znudzony czekaniem na możliwość złożenia zamówienia wlepiłem oczy w stolik zajęty przez moich znajomych, gdy przez drzwi wpadł mój przyjaciel Arni. Na odcinku metra przebierał niezgrabnie nogami próbując hamować, a gdy jego działania okazały się bezowocne i kończyny zupełnie odmówiły mu posłuszeństwa, przeleciał następny metr sunąc po śliskiej podłodze i uderzył z całym impetem w lodówkę wypełnioną napojami. Butelki poprzewracały się wewnątrz automatu, stojący na górze plastikowy przedmiot rozbił się o podłogę, a lokal wypełnił metaliczny dźwięk ciała uderzającego w blaszaną osłonę. Uwaga wszystkich ludzi skupiła się na leżącym na podłodze Arku, który po chwili wstał zdezorientowany, wykonał przepraszający gest w kierunku kelnerki i poszedł w zupełnie innym kierunku niż powinien. Zaszokowany wzruszyłem ramionami w geście bezradności, szybko zapłaciłem i wróciłem do stolika. Usiadłem, a chwilę po mnie wrócił i usiadł również Arni. Mina każdego z nas była mieszaniną rozbawienia, zaskoczenia i jednego z tych uczuć, którego słowami na pewno nie da się opisać. W końcu, gdy nikt nie zdecydował się odezwać, po prostu wybuchliśmy śmiechem, a we mnie jak obuchem uderzyła myśl, że właśnie skończyły się wakacje.

Wakacje nie kończą w się z nadejściem 31 sierpnia, a rok szkolny nie zaczyna się pierwszego września. Pierwszy dzwonek wcale nie rozbrzmiewa w szkole. Moje rozpoczęcie roku szkolnego los przeniósł w o kilkaset metrów dalej od szkoły i pchnął w czasie o prawie półtora tygodnia. Nagle, gdy huk uderzenia rozszedł się po lokalu, zdałem sobie sprawę, że to zapewne ostatnia taka sytuacja w tym roku. Skończyły się nocne spacery w środku tygodnia, spontaniczne wyprawy „gdzie nogi poniosą”, godziny spędzone na rozmowach z ludźmi, których widzi się pierwszy raz na oczy. Koniec okazuje się być jednocześnie trudnym początkiem. Trwający już rok szkolny jest dla maturzystów ostatnim rokiem w szkole, rokiem nauki i odpowiedzialności. Wiem, że to może nudna i oklepana refleksja, ale niestety w brutalny sposób niedługo dotknie nas wszystkich. Tak samo jak fakt, że pierwszoklasiści, gdy tylko wyjdą spod „ochronki” zaczną ciężki bój o utrzymanie się w szkole, a drugoklasistów czeka okres, który ja wspominam jako jeden z najnudniejszych i najcięższych w moim dotychczasowym życiu szkolnym.

Jesteśmy również na starcie czegoś, co jest gazetką szkolną, a chyba nie chcemy, żeby tak się nazywało i tym było. Pragniemy stworzyć czasopismo, które od szkoły pozwoli się oderwać (a jeśli coś ma mieć w nazwie „szkolny” to raczej trudno, żeby o szkole dawało zapomnieć), czasopismo na miarę oczekiwań ucznia Małachowianki. Dlatego chcemy, abyście pomogli nam znaleźć właściwą nazwę, która będzie kojarzyła Wam się z rzeczami przyjemniejszymi niż dłużące się godziny wypełnione sprawdzianami, odpowiedziami i kartkówkami. Stawiamy sobie jasny cel, jakim jest dostarczenie materiału, który w sposób przyjemny zmusi do refleksji nad tym, co dzieje się wokół nas i jak możemy wpływać na dotyczące nas problemy. Rzeczy dziejące się w szkole i poza nią w naszej twórczości mają nabrać nowego koloru. Liczymy, że zostaniemy ciepło przyjęci. Obiecujemy, że słowa krytyki przyjmiemy do siebie z myślą o zmianach - powstaliśmy dla uczniów i im chcemy swoją działalność podporządkować. Życzcie nam powodzenia! Ja również go Wam życzę…

Szatan

[Powrót do spisu treści]